leciutko siwieć przy skroniach, lecz to jedynie przydawało mu uroku. Spostrzegł ją i pozdrowił gestem. Serce zabiło mu mocniej na widok tej powabnej dziewczyny w kusym podkoszulku i z potarganymi włosami spadającymi na szczupłe ramiona. Znów pożałował, że ją poznał i sprowadził do swego domu. Zrobił to dla dobra dzieci, ale bliskość Lily nieodmiennie podniecała go i wytrącała z równowagi. Odwrócił się i skupił uwagę na dzieciach. Ta dziewczyna wkrótce wyjedzie i wten sposób zakończy się kolejny rozdział jego życia. Tego dnia po śniadaniu Freya zagadnęła go: – Tato, nie chcę iść dzisiaj na lekcję tenisa. Wolałabym zostać z wami. – Przykro mi, ale to niemożliwe – odparł stanowczo. – Załatwiłem te lekcje na twoją prośbę. Nie możesz bez przerwy zmieniać zdania. – A gdybym zachorowała? – mruknęła. – To co innego. Ale przecież jesteś zdrowa, prawda, więc przestań się upierać. Lily spojrzała na dziewczynkę. – Wiesz, chętnie popatrzyłabym, jak grasz. Może pójdę z tobą na kort, a ojciec zabierze gdzieś chłopców? http://www.aranzacja-wnetrz.edu.pl drzwiami z kodowanym wejściem. Skierował się do biurka oficera dyżurnego. Jadąc tutaj, musieli zrobić krótki postój. Luke poprosił taksówkarza, żeby zatrzymał się przy księgarni. Wyskoczył na chwilę i kupił egzemplarz ,,Martwego kontaktu’’. Teraz wyjął go z torby, którą wyrzucił do kosza. Miał nadzieję, że status znanego pisarza i książka z autografem ułatwią mu choć trochę rozmowę z funkcjonariuszami. Chłopcy z policji w Houston wręcz przyjęli go do swego grona. Mógł tam wchodzić, kiedy tylko chciał. Opowiadali mu o różnych sprawach, a nawet dzielili się podejrzeniami. Wiedzieli, że mogą mu ufać i że zawsze poprosi o zgodę, jeśli będzie chciał wykorzystać jakieś informacje. Nie wierzył jednak, że faceci z MPD okażą się równie uczynni. Przy biurku siedziała kobieta w randze porucznika.
– A jej też będzie tu dobrze – dodała Marilyn. – Tak się cieszymy, że wróciłaś. Bardzo nam ciebie brakowało. Kate ze łzami w oczach spojrzała na pracowników. – Sama nie wiem, co powiedzieć. Jesteście wspaniali. – To fajnie, że tak uważasz – powiedział z uśmiechem Blake. – Bo to jeszcze nie wszystko. – Złapał ją za rękę. – Chodź do biura. Sprawdź Jęknęła, próbując zaprzeczyć. – Dobrze. Mam nadzieję, że już nigdy mi się nie sprzeciwisz. W innym wypadku będę cię musiał ukarać. Jasne? Znowu skinęła głową, ale tym razem mu to nie wystarczyło. – Jasne? – powtórzył. – Tak – szepnęła. – Zrób to jutro, inaczej sam się tym zajmę – rzucił jeszcze i wyszedł. Julianna poczuła, że drży z przerażenia. Powoli zaczęła wracać do rzeczywistości. Nagle zdała sobie sprawę, że zwinięta w kłębek leży na podłodze łazienki. Łzy rozpaczy spływały jej po policzkach. I było bardzo zimno. Później matka powiedziała jej prawdę o Johnie. Był mordercą pracującym dla CIA. Potworem, we- dług słów Clarka