Nauczył się tego od ojca, który uważał, że niepokój często jest skutkiem lęku przed nieznanym, co tylko pogarsza stan chorego. Rzeczywiście czuł się parszywie. - Wszystko w porządku - odpowiedział. - Dzielny chłopak! - pochwalił go Christopher. - Dobrze, że tu jesteś... - I zawsze będę, gdy zajdzie potrzeba. W miarę możliwości. - Wiem. Mama panikuje, jak jestem chory. - Naprawdę? - Stara się to ukryć, ale poznaję po oczach. - Jack wciągnął z lekkim świstem powietrze, przełknął ślinę i skrzywił się, bo zabolało go gardło. - Lepiej to znosi, jak tu jesteś. - To dobrze. Jack przyglądał mu się przez chwilę. - A z tobą wszystko okej? - Ze mną? Oczywiście. - Wiesz, to tylko paskudne przeziębienie. Doktor Kapur http://www.bed-breakfast.pl/media/ ROZDZIAŁ 1 Rolar postarał się, byśmy wyruszyli w drogę natychmiast. Tylko poczekałyśmy, póki on przebierze się (wampir zajmował mieszkanie nieopodal), zbierze rzeczy i napisze parę listów - myśleliśmy, że prośbę o urlop do swojego przełożonego, lecz okazało się, że Rolar samym przełożonym jest, a list napisał do gospodyni domowej, by nie śmiała przekazywać jego pokoju komuś innemu i wyprzedawać jego dobytek. Kolczugę i miecz Rolar zostawił przy sobie, lecz mundurową kurtkę zmienił, a konia osiodłał. “Inaczej ja zbyt bardzo będę się rzucał w oczy i prowokował niepotrzebne pytania, że wiatiagskiemu strażnikowi było potrzebne wyjechać z kraju do Arlissa” - objaśnił wampir. Do zmierzchu zdążyliśmy przejechać około dwudziestu wiorst. Przejechalibyśmy i więcej, noc była jasna, księżycowa, a konie nie zmęczyły się, lecz drogę zagrodził nam jeden z dopływów rzeki Pieszczoty, nieszerokiego, lecz z dosyć szybkim biegiem, tak, że zmyło most. “Trzeci raz w ciągu miesiąca - objaśnił nam przygnębiony brygadzista królewskich budowniczych, na nowo wbijające opory - a przecież dobrego gatunku stawiamy, sumiennie. Po prostu cudy jakieś!” Przeprawiać się przez nieznaną rzekę w ciemności my nie zaryzykowaliśmy. Kupieckie karawany skręcały z traktu na objezdną drogę, przy której informator głosił: “Trolli most. Miedziak za pieszego, pięć za konika, srebrnika za karawanę”. Szybko zobaczyłam dziesiątkę dużych trolli w pocie czoła rozmotujących bezpłatny most po nocach. Za rzeką zaczynało się pojezierze, które zajmowała cała wschodnia granica kraju. W jego centrum leżało Driwo, ogromne jezioro z dziesiątkami wysp i setkami przeciwnych prądów, rusałkami i dlatego był zamknięty dla rybaków - pochopnie wyciągana sieć wracała z wodorostami, śmieciami, kamuszkami lub z bardzo nieświeżym, specjalnie przywiązanym w razie takich wypadku topielcem. Samymi za¬jadłymi kłusownikami zajmował się kraken, gigantyczny wodny smok z mackami zamiast płetw, który uwielbia zastawiać drogę wszystkim czym wygodnie - prawda, już pośmiertnie... Do Driwa wpadało sześć dużych rzek i niezliczona liczba drobnych, czystych i brudnych. To wiośnie ono rozlewało się, zmieniając kraj w jedno ogromne jezioro z setkami wysepek, tak że bezpośredniego połączenia tam nie było, osiedla można było spotkać rzadko, za to ptaków i wszelkich wodnych istot była masa. Zaginiony wilk niepokoił mnie najbardziej, przez całą drogę nie zauważyłam go nawet kątem oka, chociaż to jeszcze o niczym nie świadczyło - do traktu las nie podchodził, lecz nieprzerwanym pasmem rozpościerał się nieopodal, przed wieczorem otuliwszy się niebieskawą mgiełką ciemności. Możliwe, dniem wilka odstraszali ci, którzy ciągnęli się po trakcie, a teraz - pracujący nieopodal budowniczowie, czy raczej żołnierze, lecz niezbyt trzeźwi i własnymi śpiewkami mogli zamęczyć zbytnio żywych i podnieść z grobów umarłych. - Za Pieszczotą od Witiagskiego traktu odgałęzia się Arlisski - zakomunikował Rolar. -- On zabierze trochę północy i jeżeli zejdziemy na dwie wiorsty w dół po ciemku, to rano po przeprawie wyprowadzę was na niego krótką ścieżką. Krzykliwi muzykanci sprzykrzyli się sprzeciwiać nawet Orsanie, która całą drogę jechała między mną i wampirem, jasno dając do zrozumienia, że on nie wzbudza u niej zaufania. Zresztą, winien w tym był sam Rolar, któremu, dostarczało przyjemność zastraszać biedną dziewczynę, barwnie opowiadając lub w biegu wymyślając okropne legendy o wampirach i kończąc je potwierdzonymi przysięgami zapewnieniami, że wszytko to głupota i wymysł oraz intrygi nikczemnych wiedźminów, do których, ma nadzieję, my z Orsaną nie zaliczamy się? I wyraziście oblizywał się. Trzymałam się trochę na stronie i przepuszczałam to majaczenie obok uszu, ale najemnica raz po raz warczała na gadatliwego wampira, pomału zaczynając marzyć o karierze wiedźmina. Trudno okazało się jechać wąską gliniastą mielizną, która ciągnęła się wzdłuż zarośniętego krzakami brzegu, który po cichu podnosił się i pod koniec drugiej wiorsty osiągnął poziom końskiej piersi, a dalej przechodził w szczere urwisko, które srebrzyło się pod księżycem. Orsana już zaczynała mamrotać sobie pod nos: “Osi, tak ja i wiedziałam, zaprowadził nas w jakieś krzaki i za jednym zamachem zasmokcze i utopi”, a Rolar zmieszanie oglądał się po bokach, kiedy zupełnie przypadkowo pokazałam wygodne zejście do wody, pół skrytego pod wiszącymi witkami wierzby. Na brzegu była przepiękna polanka, nawet z krzakami i wielkimi szkieletami grubych dębów. Konie miały gdzie poszczypać trawkę, a drzewa które okrążały polanę pozwalały rozpalić ognisko, nie obawiając się, że je zauważą z wody lub traktu.
- Wiemy, że ją uderzył. Znaleźliście kamień... - To żaden sekret. - Shipley wstała. - Dziękuję, panie Novak. Nie spuszczał z niej wzroku. - Ale nadal nie ma pani pewności, co? - Do widzenia panu. Włączając się do ruchu przy Staples Corner swą Sprawdź - Jak mogłabym cię obwiniać za to, żeś mnie bronił? - Wzięła do ręki list. - Nawet twój ojciec był dumny z twego postępku... Wiedział, ze masz rację. - Ale to tylko dlatego, że taki jestem... - Spojrzał na swoje unieruchomione nogi. - Powiedz, że tak nie myślisz, proszę! - Czuła, że cały ból zbija się w piekącą kulę w jej piersi - Jack, przecież wiesz, że to nieprawda! - W końcu przyznał, że tak nie myśli - opowiadała później Lizzie Angeli. - Ale nie wiem, czy nie dlatego, żeby mi sprawić przyjemność. Wiesz, mam wrażenie, że on chce zrozumieć, co naprawdę stało się tamtej nocy.