Jack nie czuje się tak bardzo samotny. – Dzięki. Powiedz jej, że dopinam ostatnie szczegóły wycieczki do Kostaryki i na pewno nie zapomnę zapisać jej jako pierwszej na listę. – Być może pojedziemy we dwoje – usłyszała w odpowiedzi. – Lucy, nie chciałem, żebyś pomyślała... wiem, że masz prawo żyć dalej własnym życiem. – Wszystko w porządku, Jack. My też za tobą tęsknimy. Do zobaczenia wkrótce. Madison wzięła od niej słuchawkę i znikła w głębi domu. Jack był dobrym dziadkiem dla swoich wnucząt i obydwoje go kochali. Lucy wiedziała jednak, że gdyby zostali w Waszyngtonie, to żyliby w świecie Jacka, a tego ona nie byłaby w stanie wytrzymać. Musiała zerwać z tamtą rzeczywistością. Sięgnęła po kolejną garść fasolki. Na ganku pojawił się Rob i usiadł obok niej w wiklinowym fotelu. – Właśnie zamknąłem listę na wyjazd do Nowej Funlandii. Czy chcesz, żebym zrobił listę rezerwową? – To byłoby rozsądne. – A J.T. postanowił jednak wziąć udział w tej wyprawie ojców http://www.betondekoracyjny.com.pl przepraszać za to, co zrobiłam Lucy. Zasłużyła na to. – Jasne. – Mowery wzruszył ramionami. – Wiedziałeś o tym od początku? – A jak myślisz, dlaczego bierzemy udział w tej zabawie razem? – Musiałeś mieć na mnie jakiegoś haka, żeby w odpowiednim momencie zacząć mną manipulować – powiedziała bezradnie. Mowery mrugnął do niej. – Nieźle, Barbie. Nie zapominaj, że w tych sprawach jestem lepszy od ciebie. – Na tym właśnie polegał mój błąd. – Jest tylko jeden człowiek, który mnie kiedyś przechytrzył. Niedługo zastuka do twoich drzwi. – Sebastian Redwing. Darren poklepał ją po pośladku i wyszedł. Tak jak przewidział, w piętnaście minut później Redwing
- Wracamy. Roman zbladł. - Nie zawiozę pani do Londynu - oznajmił stanowczo. - Dostałem inne polecenie. Victoria nabrała przekonania, że Sinclair wcale się nią nie znudził. Rozejrzała się po pięknej okolicy, Sprawdź powodu? Do rana nie mógł usnąć, daremnie szukając logicznego wyjaśnienia. - Wujku! Odwrócił się w samą porę, by chwycić piłkę rzuconą przez Benjamina. - Teraz ty łap! - zawołał, odrzucając ją. Jeremiah włączył się do zabawy. Baraszkowali przy brzegu, zanosząc się śmiechem i pokrzykując wesoło. Przyjemnie było patrzeć na chłopców. Roześmiani, ufni, otwarci. Od razu widać, że mają szczęśliwe dzieciństwo, czują się