przyznać, Ŝe pracując z nią, odczuwa swego rodzaju napięcie, ale tak czy owak wymaga to bardziej dogodnych okoliczności - czy to u niego w domu, czy w studiu. Jeśli chodzi o niego, to jego zdaniem nie ma powodu, by w czasie, gdy ona u niego mieszka, nie poznali się bliŜej. Przede wszystkim jednak musi przestać myśleć o niej w ten konkretny, paraliŜujący sposób, bo to go wykończy. Owa decyzja sprawiła, Ŝe od razu lepiej się poczuł. Naciągnął kołdrę, poprawił poduszkę. Lecz gdy sen go zmógł, poprzednie myśli zaatakowały jego podświadomość. I widok Alli pod prysznicem. Alli wyłączyła prysznic i zaczęła się wycierać. Była zemocjonowana oceną profesora Jonesa i tym, Ŝe Mark zapraszał ją na kolację. W Ŝadnym wypadku nie moŜe do tego dojść, bo ludzie zaczną gadać, Ŝe ona podrywa swego szefa. Kochała się w nim potajemnie od dwóch lat i nie zamierzała nic zmieniać w ich relacjach. W drodze do Windcroftów powiedział jej, Ŝe nic między nimi nie moŜe się zmienić. On traktuje ją jak swoją pracownicę i koniec. Nic ponadto. Ona moŜe sobie powspominać, jak ją całował - nigdy przedtem czegoś takiego nie przeŜyła. I obecnie, gdy cała mokra wyszła spod prysznica, czuła Ŝar ogarniający ciało. Westchnęła tak głęboko, Ŝe był to niemal jęk. Nigdy nie zapomni smaku jego ust - takiego uczucia nie zaznała dotąd. Teraz, wciąŜ jeszcze mokra, drŜała na samo wspomnienie jego pocałunków. Musi zadowolić się samymi wspomnieniami. http://www.csf.net.pl/media/ Lady Helena pozostała jednak nieczuła na jego ironię i spokojnie zajęła się psami. Arabella i Diana, które nie przepadały za Oriana, wymie¬niły porozumiewawcze spojrzenia. Arabella poczuła lekki niepokój na myśl o tym, że ciotka poświęca tej damie szczególną uwagę. Gdy tylko pozwoliła na to etykieta, dziewczęta przeprosiły pozostałych i udały się do pokoju lekcyjnego przedyskutować tę sprawę. Clemency skrzywiła się słysząc ton markiza - bynajmniej nie miała ochoty, by jej kuzynka stała się celem jego wymuszanej szczodrości. Oriana uśmiechnęła się z zadowoleniem i poczęstowała się jeszcze jedną dorodną brzoskwinią z sadów markiza. Lysander miał wiele do przemyślenia. Ogromnie poruszyła go rozmowa z Arabella poprzedniego popołudnia i wiado¬mość o tym, że Mark zaproponował jej potajemną schadzkę na wsi w sobotni wieczór. Jego siostra niewątpliwie była taką psotną kokietką, ale już jako dziecko spowiadała się mu ze swoich problemów, nie widział więc powodu, by tym razem jej nie wierzyć. Ale dlaczego Mark chciałby zrobić coś tak lekkomyślnego? Przecież doskonale wiedział, że taki wypad może zrujnować reputację Arabelli i zaprzepaścić jej szansę na debiut towarzyski wiosną. Lady Fabian, która miała ją wprowadzić do towarzystwa, jest tolerancyjna, lecz wszystko ma swoje granice. Jeśli sprawa wyszłaby na jaw, nie postawiłoby to jego siostry w dobrym świetle. Lysander nie sądził, by Mark rzeczywiście nastawał na niewinność Arabelli, a już na pewno nie wierzył, żeby chciał ją poślubić. A więc dlaczego? Wtem przemknęło mu przez myśl, że siostra wymyśliła tę całą eskapadę. Jeśli tak, to po co mówiłaby mu o tym? Poza tym biedne dziecko czuło się najwyraźniej zagubione. Jedyne, co można teraz zrobić, to prosić Arabellę, by nikomu o tym nie wspomniała i powiadomiła go, jeśli Mark zechce po¬wrócić do sprawy. Potem pomyślał o Orianie. Nie potrafił sobie tego wy¬tłumaczyć, ale wizyta Baverstocków nie sprawiła mu ocze-kiwanej przyjemności. Mark, ostrzeżony przed spoufalaniem się z panną Stoneham, nie wiedzieć czemu zamierzał teraz namówić na tajną eskapadę jego siostrę. Także Oriana bardzo go rozczarowała. Ostatnio nawet zauważył, że za¬chowuje się wręcz jak sekutnica, i ogarnęło go niejasne przeczucie, iż ukrywa przed nim swoje prawdziwe oblicze. Oboje okazali się niezbyt miłymi gośćmi. Być może, zastanawiał się, ocenia ich niesprawiedliwie pod wpływem kłopotów i stresu. Może po prostu nie chce dopuścić do siebie myśli o rozstaniu się z czterystoma latami rodzinnej historii? Nie przyszło mu do głowy, że to on mógł się zmienić. Do czasu śmierci brata życie Lysandra było zabawne i nieskomplikowane. Utrzymywał znajomości z niezliczonymi tancerkami, strzelał u Mentona, chadzał do klubu, z większym lub mniejszym powodzeniem grywał w karty lub na wyścigach - jednym słowem, zachowywał się jak większość młodych, niezależnych finansowo mężczyzn, nie obarczonych żadnymi większymi kłopotami.
wzajemnie. Której sobie odmawiałaś i której ja sobie odmawiałem. Od roku nie byłem z kobietą. PoniewaŜ chciałem od kaŜdej, Ŝeby była tobą. Wzruszenie ścisnęło Alli za gardło. Nie powiedział, Ŝe mu na niej zaleŜy. Dał jej do zrozumienia, Ŝe o Ŝadnym związku nigdy nie moŜe być mowy. Pragnął jej i choć niczego nie obiecywał, była pod silnym wraŜeniem jego słów. - Wiem, Ŝe po tym, co powiedziałem, nie mam prawa o nic cię prosić - Sprawdź - No dobra... - Chop pokręcił głową i wstał, jakby zamierzał odejść od baru. - Jest podejrzenie, trzeba zadzwonić do prokuratora. Znam jednego, przyjaźnimy się trochę. Na pewno zainteresuje go ta sprawa. Zaczekacie? Zaraz przyjedzie. Jackson schwycił go za ramię. - Najpierw ustalmy, co mu powiemy. Mamy świadka, który widział was razem. Widział, jak pieniądze szły z rąk do rąk. Szantaż to paskudna sprawa, Robichaux. Szczególnie gdy szantażuje się kobietę taką, jak St. Germaine. Ona ma wielu wysoko postawionych przyjaciół. Cholera, sami nie wiedzieliśmy, jak wielu... Chop przełknął ślinę. Teraz nie był już taki pewny siebie. - Widzisz? - Santos pochylił się do niego. – Boisz się. Ona też się boi”. Za bardzo jej nie lubię, ale jeżeliw ten sposób pozbędę się ciebie, będę szczęśliwy. Ty pójdziesz siedzieć, ja dostanę z powrotem odznakę. I będę miał cię z głowy na parę lat, według kodeksu od piętnastu do trzydziestu. Mówimy w końcu o szantażu, a szantażowana nie chciałaby, żebyś wyszedł zbyt szybko i znowu zaczął jej bruździć. Postara się. Ma lepsze wtyki niż twój zasrany prokurator, uwierz mi, gości z najwyższej półki. Odwrócił wzrok i uśmiechnął się lekko do partnera. Byli górą. - Odpieprz się - wymamrotał Chop, lecz tym razem zabrzmiało to mizernie. - Dlaczego miałbym ją szantażować? Dlaczego miałbym psuć sobie reputację? Mam bogatych klientów, znacznie bogatszych od niej, którzy mają więcej do stracenia. Ona to płotka. - Ależ ja ci wierzę - powiedział rozbawiony Santos. Popatrzył na Jacksona. - A ty, wierzysz? - Jasne, że mu wierzę, ale czy ława przysięgłych mu uwierzy? Sporo brudów trzeba będzie wyciągnąć, jeśli dojdzie do sprawy. Umówmy się, Chop to nie harcerz, co zbiera datki na biednych. Chop nie odzywał się przez długą chwilę. Patrzył to na Santosa, to na Jacksona, nerwowo przygryzając dolną wargę. W końcu zaklął. - Okay, nie mam zamiaru beknąć dla tej zboczonej suki. Czego chcecie i co dajecie w zamian? Bo czegoś chcecie, nie? - Spojrzał na Santosa. - Po to tu przyszliście.