policmajster obrał kurs wprost na dzwonnicę monasteru, która niczym złota główka cebuli połyskiwała nad wierzchołkami drzew. Szedł przez niezbyt gęsty zagajnik, potem polaną, potem przez żółto-czerwone krzaki, za którymi znów otworzyła się polanka, a za nią wreszcie droga schodziła ze wzniesienia na równinę, tak że widać było doskonale i miasto, i klasztor, prawie pół wyspy i na dodatek jeszcze jezioro. Na skraju polanki, w ażurowej altance, siedział jakiś człowiek w słomianym kapeluszu i kusej marynareczce. Usłyszawszy za plecami energiczny krok, nieznajomy krzyknął lękliwie i szybkim ruchem schował coś pod leżące obok na ławeczce palto. Lagrange doskonale znał ten gest ze swojej policyjnej służby. Tak zaskoczony znienacka złodziej chowa swój łup. Można bez wahania łapać za kołnierz i żądać wywrócenia kieszeni – jakiś dowód winy z całą pewnością się znajdzie. Złodziejaszkowaty osobnik obejrzał się na pułkownika i posłał mu miękki, wstydliwy uśmiech. – Przepraszam, myślałem, że to... zupełnie inny człowiek. Ach, jak by to było nie w porę! W tym momencie nieznajomy zauważył zawodowo podejrzliwe spojrzenie policmajstra i roześmiał się cicho: – Pan pewnie pomyślał, że ja tu narzędzie mordu schowałem czy coś innego, okropnego? Nie, szanowny panie, to książka. Podejrzany ochoczo uniósł palto, pod którym rzeczywiście leżała książka: dość gruba, w skórzanej brązowej oprawie. Jedno z dwojga: albo jakieś paskudztwo, albo coś politycznego. http://www.cyklinowaniewarszawa.net.pl – Wasilisk. – I czymś pana przestraszył? – Przestraszył. Doktor odsunął śledczego na bok. – Czekaj pan. Nie widzi pan, że on po prostu powtarza za panem ostatnie słowo? To się u niego nasiliło w ostatnich trzech dniach. Echolalia. Nie może skupić uwagi dłużej niż przez minutę. On pana nie słyszy. – Aleksy, czy pan mnie słyszy? – spytał podprokurator. – Słyszy – powtórzył Lentoczkin i już było jasne, że dyrektor kliniki, niestety, ma rację. Berdyczowski westchnął z rozczarowaniem. – Co z nim będzie? – Tydzień, najwyżej dwa i... – Doktor wymownie pokiwał głową. – Oczywiście, jeśli nie zdarzy się cud.
innego – nam samym nie wiadomo czego i od tej niewiedzy jest nam po stokroć straszniej. Tak że żal swój proszę zachować dla ludzi. Petentka słuchała z uwagą, pamiętając, że ojciec Mitrofaniusz też nie był wielkim zwolennikiem postnego jedzenia i powtarzał słowa pustelnika Zosimy Wierchowskiego: „Nie trzymajcie się tylko postu. Bóg nigdzie nie powiedział: jeśli pościcie, to moimi uczniami jesteście, tylko – miłujcie się wzajemnie”. Sprawdź z wdzięczności dzwon spiżowy pięćsetpudowy przysłał. Przecież to nie mnie, grzesznemu wielce Witalisowi, tylko Cerkwi potrzebne! – Och, boję się, że naszej Cerkwi za pieszczoty z władzą doczesną przyjdzie wysoką cenę zapłacić – westchnął biskup. – I może w nie tak dalekiej przyszłości... No tak, dobrze. – Po krótkiej pauzie przewielebny nieoczekiwanie się uśmiechnął. – Ledwie przyjechał, od razu się kłóci, też niezbyt ładnie to wychodzi. Chciałbym, ojcze Witalisie, słynną waszą wyspę obejrzeć. Od dawna marzę... Archimandryta z uszanowaniem pochylił głowę. – Ja już nawet dziwiłem się, czym waszą przewielebność rozgniewałem, że nigdy Araratu odwiedzinami nie zaszczycił. Gdybyś, przewielebny ojcze, zawczasu raczył się zapowiedzieć, to i powitanie uroczyste bym przygotował. A tak cóż... proszę nie mieć żalu. – To nic, ja do parad nieskory – dobrodusznie powiedział archijerej, udając, że nie zauważył utajonego w słowach przeora wyrzutu. – Chciałbym zobaczyć wszystko tak, jak