spływającej po wyciągnięciu zatyczki. - Nie, wtedy nie. - Może to była ta ostatnia kropla? Nagle uświadomił pan sobie, że musi ją zabić? Tony'emu żołądek podszedł do gardła. Zrozumiał, że wpadł we własne sidła. - Chwileczkę - powiedział, zerkając z ukosa na Slatte-ry'ego, który siedział w milczeniu. - To jakiś obłęd. Co to ma wspólnego z morderstwem? Po prostu wyjaśniałem sprawę krzywdzenia Iriny i tyle. - Ale jeśli nawet zabił pan żonę - teraz Keenan wychylił się do przodu i z napięciem w twarzy przemawiał łagodnie, niemal zachęcająco - to w świetle tego, co nam pan opowiedział, byłoby to zrozumiałe. - Nie zrobiłem tego - odparł Tony, nie odrywając wzroku od kręcących się taśm. - Widok krzywdzonego dziecka doprowadziłby każdego kochającego tatusia do kresu wytrzymałości - dodał Reed, również wychylony do przodu. http://www.deska-elewacyjna.com.pl/media/ - Nie mogę tak żyć. Christopher usiadł. - O Boże. - Oczy napełniły mu się łzami. - Wzywaj Go, ile chcesz. - Poczuła, że słabość męża ją wzmacnia. - I choćbyś sobie oczy wypłakał, i tak nie zmienisz tego, co mi zrobiłeś. - A co ja takiego zrobiłem? - Zdjął okulary i rzucił je na stół, ukazując wylęknione oczy. - Lizzie, kochanie, co ja ci zrobiłem? - Doskonale wiesz. - Nie. - Kręcił przecząco głową, trzymając się oburącz krawędzi stołu. - Nie! Strach Lizzie - zarówno o siebie, jak o dzieci - wzrósł o kilka poziomów. Usiadła naprzeciw męża.
owego niekończącego się dnia w Marlow - jak to w ogóle możliwe? Chyba nie było takiego przypadku w naszej rodzinie, prawda? To ostatnie pytanie zadała swojej matce, która przyjechała wcześniej z Londynu, żeby pomóc Gilly Sprawdź spojrzeć na Maggie. - Masz jej rzeczy, prawda? - upewnił się poniewczasie. Na myśl o otwieraniu kartonów z rzeczami Star Maggie coś ścisnęło za gardło. - Mam - przytaknęła. - Po co chcesz przeglądać jej rzeczy? - Wynająłem prywatnego detektywa. Powiedział, że to ułatwi mu zadanie. Jeżeli oczywiście znajdę coś, co mogłoby naprowadzić go na trop krewnych. Maggie była tak przygnębiona po śmierci Star, że nie pamiętała zbyt dokładnie, co pakowała do kartonów, które potem przewiozła do swojego mieszkania. - Niewiele tego - powiedziała z wahaniem. - Trochę