Nieco później usiedli w salonie, Pierce na kanapie, Amy w fotelu. Starali się zachować dystans, jednak coś w ich relacjach się zmieniło. I to na wielu płaszczyznach. Amy czuła to bardzo wyraźnie. Ich wzajemny pociąg, który nieoczekiwanie ujawnił się z taką siłą, przygasł, choć tlił się w nich nadal. Oboje to czuli. Szaleńcze pocałunki pomogły. Napięcie, jakie między nimi narastało, teraz opadło. Było inaczej. Lepiej. Amy czuła się spokojniejsza. Ufała Pierce'owi. Był rozpalony nie mniej niż ona, a jednak znalazł w sobie siłę, by przestać, nim byłoby za późno. Wiedział, że ona nie chce wchodzić w żadne układy, i uszanował jej wolę. Nie dopuścił, by pod wpływem chwili posunęli się za daleko. Zachował rozwagę i zimną krew. To dowodzi, że może mu zaufać, może na http://www.dobrabudowa.info.pl I tym razem nie będzie oglądać się na to, co powiedzą inni. Zamruczał znowu. On też nie jest jej obojętny. W pewnym sensie sama to przyznała. Poza tym nikt go tak nie całował jak ona. Tylko co ją tak bardzo przeraża? Pielęgniarka wprowadziła go do sali noworodków. Ledwie zdążył pomyśleć, że może Pia tu jest, a ujrzał ją pochylającą się nad łóżeczkiem. Była odwrócona tyłem. Pielęgniarka popatrzyła na niego z ciekawością. Znacząco położył palec na ustach. Kobieta zrozumiała gest. Skinęła głową. - Może go pani potrzymać, signorina Renati - zwróciła się do Pii. - Księżna pozwoliła.
nad głową Piercea i upadła kilka metrów za nim. - No co ty zrobiłeś! - z wyrzutem zawołał Benjamin. -Już nie będziemy mieć piłki, nie wyciągniemy jej, - Nie martw się - pocieszył go Pierce. - Sprawdź - Istotnie. Odwróciła się do okna zraniona i rozczarowana. Wolał jednak, żeby czuła się zawiedziona, niż była martwa. Dlatego milczał, zamiast ją przeprosić i obiecać, że jeśli okaże cierpliwość, wkrótce wszystko się ułoży. Gdy powóz się zatrzymał, Victoria spojrzała na niego i oznajmiła: - Dziś wieczorem jestem umówiona na kolację. - Z kimś, kogo znam? - Nie wiem. Niedobrze. Gdyby postanowiła go ignorować, bardzo utrudniłaby mu sprawę. Miał dwa wyjścia: