dobrze i dlatego nie wie, czego naprawdę im trzeba? Chyba nie. Arturo i Paolo to wspaniali chłopcy. Uwielbiał przyglądać się ich lekcjom muzyki, zabierać ich do parku czy do muzeum. Ich śmiech dodawał mu sił i wiary w siebie w trudnych chwilach, gdy nie mógł otrząsnąć się z ponurych myśli. Wydawało mu się, że już nic go w życiu nie czeka, że pozostało mu tylko wypełnianie oficjalnych obowiązków. R S Rozmowa z Pią i słowa, jakich do tej pory nikt nie odważył się mu powiedzieć, dały mu do myślenia. Otrząsnął się. Nie, to nie tak. Wprawdzie miał poczucie winy, ale tylko dlatego, że Pia rozmawiała z nim tak otwarcie. Waliła prosto z mostu, a do tego nie był przyzwyczajony. Ta dziewczyna była inna niż ludzie, jakich znał. Ale to jeszcze nie znaczy, że ma rację. Nagły krzyk wyrwał go z rozmyślań. To głos pięcioletniego Artura. Federico wyjrzał przez okno. Kolejny krzyk doszedł nie z dworu, a z jego apartamentów. Arturo, jak każdy dzieciak w jego wieku, stale na coś wpadał. Federico puścił się http://www.korekcja-wzroku.com.pl Pograła bez sensu. Powinna powiedzieć prawdę. To mu się należy, po prostu. Nawet jeśli zmieni o niej zdanie. Wyprostowała się. - Moglibyśmy spotkać się w twoim gabinecie? Na kilka słów. Chcę ci coś powiedzieć. Jego usta, takie uwodzicielskie i kuszące, gdy ją całował, teraz były zaciśnięte w wąską linię. Amy obawiała się odmowy. Pierce, nie odzywając się, skinął głową i wyszedł z pokoju. Jeszcze nigdy dotąd nie zależało jej tak
- Mogę panią jutro zabrać na piknik? Victoria zdjęła ręce z jego szyi. - Jutro wybieram się na zakupy z Lucy Havers i Marguerite Porter. - W takim razie przejażdżka po Hyde Parku w sobotę. Sprawdź - Ja bym chciał naleśniki! - Ja też! Amy uśmiechnęła się. - W takim razie zrobimy naleśniki. Rozradowani chłopcy rzucili się w stronę kuchni. - Wolniej! - zawołała za nimi. Przez te parę dni zdążyła się przyzwyczaić, że chłopców było bardzo trudno pohamować. Byli grzeczni i starali się słuchać, ale energia ich rozsadzała. Zbiegając za nimi po schodach, usłyszała telefon. Zatrzymała się w holu, by go odebrać. - Tata! - Na dźwięk znajomego głosu