- Przepraszam, wiem, Ŝe mówię ci w ostatniej chwili, ale wczoraj

ją; Scott. - Zaniosłem już tam jej bagaże. Zamierzałem oprowadzić panią Caird po domu, ale może będzie lepiej, jeżeli pani to zrobi, panno Tyler. Zapoznają się panie... Przerwał, bo w gabinecie zadzwonił telefon. - Przepraszam - powiedział i poszedł odebrać. Nowa gosposia zwróciła się w stronę Willow. - Nie sądzę, byśmy już kiedyś się spotkały, ale nie wiedzieć czemu twoje imię jest mi znajome. Wydaję mi się, że chodziłaś do szkoły z moim przybranym synem, Danielem Firthem. Willow zamarła. - Tak naprawdę nie znałam Daniela. - Z trudem wydobyła z siebie głos. - Jest ode mnie starszy chyba o dwa lata. Słyszałam, że wyjechał z miasta. - Próbowała skierować uwagę pani Caird na inny tor. - Tak, mieszka teraz w Toronto - Kobieta zmarszczyła brwi. - Coś mi o tobie mówił, ale zupełnie nie pamiętam co. Zresztą nieważne, na pewno sobie przypomnę! Willow wysiliła się na uśmiech. Posłusznie oprowadziła gospodynię po całym domu, choć jej serce biło w zdwojonym tempie, a silna migrena uniemożliwiła myślenie. Nigdy tak naprawdę http://www.nerlit.pl/media/ - To szaleństwo, nie będzie ci wolno do mnie pisywać! - Możliwe, ale w przyszłym roku jadę do Londynu i mogłabym panią odwiedzić, jestem tego pewna - dokoń-czyła Arabella. Clemency po namyśle zgodziła się. Zdawała sobie sprawę, że czyni źle, lecz wizja usłyszenia o Lysandrze, nawet z drugiej ręki, była zbyt pociągająca. Niewielką bowiem miała nadzieję, że za rok opuści ją przygnębiające uczucie pustki i wewnętrznego rozbicia. - Pomogę się pani spakować - zaproponowała Arabella. W tym czasie Lysander opowiadał osłupiałej lady Helenie zadziwiającą historię Clemency. Znajdowali się w gabinecie markiza, lady Helena siedziała nieruchomo w skórzanym fotelu, mężczyzna zaś chodził niespokojnie po pokoju. Gdy minął pierwszy szok, lady Helena żachnęła się, nieskora tak pochopnie zaakceptować gorzką opowieść bratanka. - Co za bzdury, Lysandrze - rzekła stanowczo. - Nie ma najmniejszego dowodu, że wyśmiewała się z nas za plecami. Dalibóg, jeśli ktoś miałby się śmiać, to tylko my, bo też za naszą sprawą ugrzęzła na prowincji w roli nauczycielki! Pomyślałeś o tym? Posada guwernantki Arabelli to nie synekura, dobrze o tym wiesz! Lysander skwitował jej słowa gniewnym gestem i wrócił do przemierzania gabinetu. - Twierdzi, że gdy pisała ten list, była przekonana, iż jestem Alexandrem! - odparł pogardliwie. - A wiesz, to wielce prawdopodobne - przyznała ciotka. - Co takiego? Dajesz wiarę tym bredniom? Naprawdę sądzisz, że jej przyjazd tutaj nie był zamierzoną kpiną cynicznej parweniuszki, która postanowiła sobie obrazić Candoverów? - Lysandrze, opamiętaj się! - rozkazała lady Helena. - Cała sytuacja jest wielce niezręczna, a ty, tracąc zimną krew, wcale jej nie poprawiasz. Rozumiesz, że chciałabym wysłuchać wersji panny Hastings - uniosła rękę, powstrzy¬mując protesty Lysandra. - Zapewne i ona ma sporo do powiedzenia. Podejrzewam, że prawda jak zwykle leży pośrodku. - Po krótkiej przerwie dodała:

W każdym razie Clemency miała przed sobą kolejne spokojne popołudnie. Mark udał się do Oriany, żeby razem z nią pisać list, który miał pociągnąć Clemency w przepaść. Oriana okazała gorliwe, niemal perwersyjne, zaintereso¬wanie losem Clemency. - Co właściwie zamierzasz robić? - pytała z ciekawością. - Zgubię Arabellę, gdy tylko zauważę pannę Stoneham, a potem zaciągnę dziewczynę gdzieś w krzaki. Nie przypusz¬czam, żeby sprawiała kłopoty. - To na nic - odparła siostra zdecydowanie. - W zaroślach będzie się roić od zakochanych par, pomyślałeś o tym? Poza tym tutejsi ludzie doskonale wiedzą, kim ona jest. Mark wyglądał na zaniepokojonego. Sprawdź - Jakim liścikiem? - zapytał Thomas Devlin. - Liścikiem z przeprosinami. Odręcznym. - A czy ta osoba wspomniała, dlaczego ukradła mapę? - spytał Jake. - Tak. śe niby chciała ją uchronić przed złodziejami - oznajmił Gavin, kładąc kartkę na środku stołu. Logan zachichotał. - Przynajmniej wiemy juŜ na pewno - rzekł - Ŝe osoba, która ukradła, to kobieta. Bo tylko kobietę stać na taki brak logiki. Pozostałych pięciu panów siedzących przy stole skinęło głową z aprobatą. - Porównałem charakter pisma z tej kartki z tymi anonimami pełnymi pogróŜek, jakie Nita Windcroft otrzymywała. Z badania charakteru pisma wynikało jednoznacznie, Ŝe autorem owych anonimów jest męŜczyzna. - Czy masz dla nas jakieś zadania, Gavin? - zapytał Mark, zerkając na