- Nie, przepłynięcia kanału. - Bardzo zabawne. - Robert odsunął się od kominka i usiadł w fotelu. - Rose będzie uroczą wicehrabiną. Jestem szczęśliwy, że ją znalazłem. - Ale?... - Ale martwi mnie sposób, w jaki traktujesz swoją ciotkę. Będzie wściekła, a przecież zostanie moją teściową. - Nie martw się - uspokoił go Lucien ze śmiechem. - Fiona bardzo pragnie wnuków. Wychowa je tak, żeby mną gardziły. - Gorzej, jeśli mnie również znienawidzi. Nie zapominaj, że będzie mieszkała pod moim dachem. - Nawet gdybym potrafił znaleźć inne wyjście z sytuacji, nie kiwnąłbym palcem. Jaka matka zmuszałaby jedyną córkę, żeby za mnie wyszła? Zwłaszcza mając jeszcze takiego kandydata jak ty. - Dobry Boże. Czyżby to był komplement? - Żaden komplement. Jesteś naprawdę dobrym człowiekiem, Robercie. Lepszym niż ja. - Hm. Jeśli nawet, to głównie dzięki rodzinie, której ty nigdy nie miałeś. - Zła rodzina nie może służyć jako usprawiedliwienie. Po prostu mój styl życia jest łatwiejszy. Cieszę się, że trafiłeś na Rose, a ona na ciebie. Mam nadzieję, że pewnego dnia mnie również spotka takie szczęście. http://www.olejekkokosowy.net.pl/media/ Zacisnęła usta i ruszyła na dół. Chwilę później trzasnęły drzwi w holu. - Niech pan uważa, żeby znowu nie wpadła w kłopoty - odezwał się za nim diuk. - Już nic więcej dla niej nie zrobię. - Więc załagodziliście nieporozumienia? - Jakie nieporozumienia? Przyszedłem tu po to, żeby położyć kres plotkom, dopóki pan się z nią nie ożeni i nie wywiezie jej z Londynu. - Aha. Chciałbym, żeby mi pan poświęcił jeszcze chwilę. - Proszę się umówić przez mojego sekretarza. Jutro o dziewiątej rano spotykam się z premierem. Lucien zrobił krok do przodu, zastępując diukowi drogę. - Tylko chwileczkę - powtórzył spokojnie i wskazał na swój gabinet. - Nie mam czasu na takie bzdury. - Więc niech pan go znajdzie - poradził Kilcairn nieporuszony.
wszystkim, co działo się u niepokalanek. Przeprowadziła niewielkie dochodzenie i zdobyła interesujące ją informacje na temat Liz Sweeney - dziewczyna była cicha, zrównoważona, pilna, przy tym chorobliwie nieśmiała. Typ szarej myszki, która z pewnością nie ugania się za chłopakami. Najbardziej ucieszyła ją wszakże wiadomość, że pozycja Liz w szkole jest bardzo krucha. Jej stypendium w każdej chwili mogło zostać cofnięte z najbłahszego powodu. Jako jedna z poważniejszych sponsorek szkoły, Hope mogła kontrolować przyjaciółkę córki, grożąc jej utratą stypendium. Miała oczywiście nadzieję, że do tak drastycznych środków nie będzie musiała się odwoływać, chyba że w ostateczności. Tymczasem uznała, że Liz będzie miała dobry wpływ na córkę. Ostatnimi czasy Gloria zaczęła się lepiej uczyć, uspokoiła się, złagodniała, toteż Hope łaskawie zaaprobowała nową znajomość. Oznajmiła nawet Glorii, że może zapraszać przyjaciółkę, kiedy tylko zechce. Tak. Kiedy tylko zechce. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Philip siedział za wielkim, starym biurkiem z drewna cyprysowego, które służyło St. Germanie’om od czterech pokoleń. Kiedy pradziad je stalował, naprawdę dobre meble robiono z pozyskiwanego poza Luizjaną mahoniu, orzecha lub wiśni. Nikt nie cenił jeszcze wtedy cyprysu. Sprawdź Emma bez słowa podała jej chusteczkę. - Dziękuję. On jest niemożliwy. Nie powinnam była się z nim spotykać. - To już koniec? - Wszystko skończyło się jeszcze w Londynie. Po prostu nie chciał mnie słuchać. - Minęła je grupka dziewcząt idących na codzienny spacer. - Zresztą niczego między nami nie było - dodała spokojniej. - Patrząc na was, trudno w to uwierzyć. Dlaczego nie możesz po prostu przyznać, że ci na nim zależy? Alexandra wytarła oczy i ruszyła po schodach do swojego pokoiku. Emma poszła w jej ślady. - Nie wiem. Pewnie dlatego, że on tego ode mnie oczekuje. Po prostu mam się w nim zakochać i koniec. - A nie tak powinno być?