– Tak, oczywiście. Ale... Julianna mocniej ścisnęła jej rękę. – Muszę dostać tę pracę, Sandy! Rozumiesz? Muszę ją mieć! – Ojej, to boli! Puść! Julianna cofnęła się, próbując przywołać na twarz wyraz skruchy. – Przepraszam, ale widzisz... – westchnęła głęboko – jest coraz gorzej. Niedługo zabraknie mi pieniędzy. – Sandy poruszyła się niespokojnie. – A ta praca wydaje się wprost dla mnie stworzona. Pamiętaj, że pochodzę z Waszyngtonu. Znam polityków jak mało kto. Spotykałam się z nimi od dziecka. Dziewczyna patrzyła na nią tak, jakby oczekiwała dalszych wiadomości. Musi więc coś dodać. Tylko co? Julianna pomyślała o ostatnim kochanku swojej matki. Senator Jacobson. – Pracowałam nawet dla senatora Jacobsona. W jego biurze wyborczym. – Małe kłamstewko. Była tam parę razy, żeby przekazać mu jakieś wiadomości. Na szczęście jedna z prawdziwych asystentek senatora wyjaśniła jej, na czym polega praca w takim miejscu. Chwyciło. – Naprawdę? http://www.opieka-medyczna.net.pl/media/ Chodziło o to, żeby zachowała to, co on sam stracił. Żeby nigdy nie zgasł w niej ten wewnętrzny płomień. Dawno temu on też był taki. W jego oczach też lśniło światło, ale nikt nie zadbał o to, by je zachować. W końcu wypaliło się i zostały tylko zgliszcza. Nie chciał, by to samo spotkało Juliannę. Ale jej matka uparła się, by w oczach swej córki zniszczyć ów blask. Poinformowała Juliannę o rzeczach, o których nie powinna była nigdy się dowiedzieć. Znowu obudziła się w nim zimna wściekłość. Sylwia i Clark Russell są niszczycielami. John ponownie spojrzał przez lornetkę. Sprawdził brzeg rzeki i pobliskie zarośla, upewniając się, że Clark jest sam.
– Czy Freya zrobiła już kiedyś coś podobnego? – O ile wiem, nie – odparł z irytacją. Córka sprawiała niekiedy problemy, ale nigdy jeszcze nie wywołała takiego zamieszania. – Może wyszła na zewnątrz... – zaczęła Lily, lecz Beatrice jej przerwała: – Och, to niemożliwe, nie w nocy! – Zawahała się. – Chociaż Sprawdź Mogła opowiedzieć całą historię i wrócić z nimi do hotelu. Już otworzyła usta, żeby to zrobić, kiedy nagle przypomniała sobie, co Julianna mówiła o Johnie. Bez problemu przechytrzy policjantów, bo jest od nich dużo lepszy. Zaraz też wyobraziła sobie, jak opowiada im o Powersie i wzbudza ich nieufność. Nie zniosłaby ich pytań i niedowierzania. Do momentu, w którym udałoby się jej zapewnić pomoc, jeśli w ogóle by tego dokonała, Emma, Luke i Julianna mogli już nie żyć. – Tak, oczywiście – odparła nieco zbyt rozedrganym głosem. – Na pewno? – Policjant pochylił się nad nią, a ona poczuła, jak płoną jej policzki. – Wygląda pani na zaniepokojoną. – Nic mi nie jest – powiedziała już nieco pewniej.