zatuszowali prawdę o tamtym wieczorze.

- Wspaniale! - krzyknęła. - Tak się cieszę, że pani przyjechała, panno Stoneham. Koniec z tym okropnym francuskim! - Jeśli pani ciotka zechce, by kontynuować naukę, bę¬dziemy musiały uczynić - odparła z uśmiechem. - Może zdobędę kilka egzemplarzy La Belle Assemblee i obejrzymy razem francuską modę? Zgoda? - No, nie wiem, to chyba lepsze od Racine’a - stwierdziła dziewczyna z nagłą melancholią. Clemency zaśmiała się, a Arabella po chwili także się Uśmiechnęła. - Ciotka Helena prosi, żebym przyprowadziła panią na dół, gdy tylko będzie pani gotowa. Jesteśmy na razie same. Fabianowie przyjeżdżają jutro, Baverstockowie zaś w piątek. Lady Helena przywitała się łaskawie z Clemency, podając jej rękę. Dziewczyna miała już usiąść, gdy coś przyciągnęło jej uwagę. - Och, lady Heleno, Millie się oszczeniła! Czyż te maleństwa nie są słodkie? - W rogu pokoju stało pudło, w którym Millie pilnowała zazdrośnie czterech rozkosznych szczeniaków. - Miło, że tak mówisz, moja droga - odparła lady Helena z aprobatą. Nie rozumiała, dlaczego Lysander nie znosi tej czarującej dziewczyny. Panna Stoneham wiedziała, że są w żałobie, i miała na tyle taktu, by ubrać się w szarą sukienkę ozdobioną tylko czarną aksamitką. Tak, pomyślała lady Helena, ta dziewczyna nadaje się na towarzyszkę dla Arabelli. Gdy Clemency i Arabella weszły do salonu, Lysander wstał i lekko się ukłonił. Jednak nie podał jej ręki; wyraźnie było widać, że nie chce, by tu została. Clemency usiadła, czując nagłe przygnębienie. Dlaczego nie jest bardziej życzliwy? Czyżby jeszcze nie wybaczył, że natknęła się w lesie na Arabellę i młodego Baldocka? Przecież to nie jej wina! Co za głupstwa, skarciła się w duchu. Jakie ma znaczenie, że markiz nią gardzi? Przecież nie chce mieć do czynienia z tym wstrętnym człowiekiem i im mniej go będzie widywać, tym lepiej. Poprawiła suknię i starała się skupić na słowach lady Heleny. Oczekiwała, że markiz powróci zaraz do swojego gabinetu. Nie wiadomo dlaczego, markiz został. 4 Następnego ranka Clemency i Arabella spędziły większość czasu na ustawianiu kwiatów w pokojach gościnnych. Niełatwo było znaleźć wystarczającą liczbę pokojów, które nadawałyby się do zamieszkania. Lady Helena nawet o tym nie pomyślała, w końcu od czego mają ochmistrzynię? Z drugiej strony pani Marlow pracowała u nich zaledwie od pięciu lat, a przez ten czas bywało tu niewielu gości, bowiem trzeci markiz wiecznie wyjeżdżał z myśliwymi na suto zakrapiane spotkania, Alexander zaś spędzał większość czasu w Londynie. Już w dniu przyjazdu Clemency zauważyła, że gospodyni wygląda na zaniepokojoną, żeby nie powiedzieć przerażoną, rosnącą liczbą gości, spytała więc lady Helenę, czy mogłaby w czymś pomóc. - Naturalnie, moja droga - odparła z roztargnieniem dama kobieta i zaraz o tym zapomniała, zajmując się psami. - Pongo, zejdź stamtąd! Clemency przyjęła to jako zgodę. I dobrze zrobiła, bo zszedłszy do kuchni, zastała tam rozhisteryzowaną panią Marlow, która była już skłonna złożyć wymówienie. Clemen¬cy ze wszystkich sił starała się ją uspokoić. - Mam trochę doświadczenia w urządzaniu przyjęć, pani Marlow - powiedziała. - Jeśli mogę czymś służyć, proszę mnie o wszystko pytać. Jestem do pani dyspozycji. http://www.panelepodlogowe.net.pl/media/ - Cała służba jest za panienką - powiedziała Molly serdecznie. Dygnęła i wyszła, wesoło podśpiewując coś pod nosem. Molly uwielbiała, gdy coś się działo, a przez ostatnie dwa tygodnie nie było tu ani chwili nudy. Clemency usiadła na skraju łóżka i drżącymi palcami otworzyła list. Był dosyć zwięzły. Droga panno Stoneham! Ufam, że przyszła pani do siebie po wydarzeniach zeszłej nocy. Rankiem panna Baverstock dołączy do swojego brata. Ciotce opowiem, jak pani, zachowując się bardzo odpowie¬dzialnie, przyniosła mi wiadomość pochodzącą rzekomo od Arabelli, w następstwie czego udałem się na jarmark i roz¬prawiłem z panem Baverstockiem. Nie ma zatem potrzeby. Żeby pani czy Arabella były w to w ogóle zamieszane. Będę wdzięczny, jeśli pokaże pani ten list mojej siostrze, żeby zrozumiała swoją w tym rolę. Z wyrazami szacunku, Storrington Clemency siedziała w ciszy, ze schyloną nisko głową. A więc tak to ma wyglądać, pomyślała. Czarowne, czułe chwile z poprzedniej nocy znikną z ich pamięci, jakby nigdy nie miały miejsca. Ani słowa o wczorajszych wzruszeniach, ani śladu wyrzutów sumienia. Sucha notatka, którą każdy może przeczytać. Wszystko zostanie zapomniane. Wyprostowała się, wytarła nos i spróbowała uporządkować myśli. Lysander jej nie kocha, to pewne. Jeśli nawet pamięta cokolwiek z zeszłego wieczora, widać bierze to za niefortunne następstwa bójki z Baverstockiem i może brandy z „Korony”. Niech i tak będzie. Nic na to nie poradzi i z pewnością nie zagra roli nieszczęśliwie zakochanej guwernantki. Miała nadzieję, że wystarczy jej na to dumy i siły woli. Włożyła list do kieszeni i poszła do Arabelli. Zanim jeszcze towarzystwo zebrało się w jadalni, właś¬ciwie wszyscy, poza młodymi Fabianami, znali oficjalną wersję wypadków. Ci, którzy wiedzieli, co naprawdę zaszło, ukrywali to tak dobrze, że niczego nie zauważono.

tego samego? Myślałem, że każda młoda kobieta pragnie mężczyzny, którego pokocha i który będzie ją kochał. Co takiego wydarzyło się w pani życiu, że boi się pani kochać? .- Wcale się nie boję! - To dlaczego rezygnuje pani dobrowolnie z najpiękniejszego uczucia na świecie? Z szaleństwa emocji zwanego miłością? Sprawdź Lysander podał jej ramię, a parę kroków za nimi podążał Mark. Po głowach obojga rodzeństwa chodziła jedna myśl, ale żadne z nich nie miało śmiałości zapytać o to wprost. - Twoja siostra jest taka słodka, Lysandrze, bardzo żywa i nie zepsuta - zaczęła Oriana. - To piękne dziewczątko - dodał Mark. - Miło mi to słyszeć - oparł Lysander z uśmiechem. Mimo denerwującego zachowania Arabelli, kochał siostrę i cieszył się, kiedy ją chwalono. - Czy lady Helena zamierza w tym sezonie wprowadzić ją do towarzystwa? - spytała Oriana. - Będzie ozdobą salonów, z pewnością jest w wieku, kiedy nie potrzebuje się już guwernantki. W powietrzu wisiało nie zadane pytanie. - Kuzynka Maria chce jej urządzić wspólny debiut z Dianą - poinformował markiz. - No proszę, już jesteśmy na miejscu. Klasztor pochodzi z trzynastego wieku, chociaż niewiele z niego pozostało. Oriana obrzuciła zabytki przelotnym spojrzeniem i odparła z udanym współczuciem: - Biedna panna Stoneham pozostanie bez pracy. Ale taki jest, niestety, los guwernantek. - Rozejrzała się dokoła i dodała: - Co za urocze miejsce. Musi tu być czarująco w czerwcu, kiedy wszystko jest pokryte różami. - A po chwili dorzuciła: - Zapewne będzie dla niej wstrząsem rozstanie z tak słodką dziewczyną jak Arabella. - Jeszcze do niedawna nikt z nas nie wiedział o istnieniu panny Stoneham - zaśmiał się Lysander. - Poznaliśmy ją zaledwie dwa tygodnie temu. To ciotka nalegała, aby ją zatrudnić. Arabella ma talent do wprawiania swoich nau¬czycielek w histerię, a ciotka Helena stwierdziła, że nowa, młoda guwernantka poradzi sobie tam, gdzie biedna panna Lane, tak jak i tuzin jej poprzedniczek, nie dało rady. Panna Stoneham ma u nas pracować jedynie do czasu powrotu Fabianów do miasta. - Rozumiem, że nie zależy ci na tej pannie - rzekła Oriana, dotykając mchu rosnącego w szczelinach muru. Lysander niechętnie rozmawiał o pannie Stoneham. Nie wahał się wypowiadać krytycznych uwag w obecności samej Clemency czy nawet ciotki, lecz nie zamierzał robić tego przy Orianie. - Nie mam nic do powiedzenia na ten temat. - Wzruszył ramionami. - Ciocia Helena zajmuje się Arabella i jej nauką - dodał krótko.