maleńka! - Przytulił ją z całej siły. - Tak bardzo cię kocham! Byłem strasznym głupcem, uważając, że powinienem ożenić się z Camryn! - Przecież miałeś plan! - zażartowała. Z radością odkrył, że w jej oczach z powrotem pojawiły się iskierki szczęścia. - Doskonały plan! - Niestety, nie uwzględniłem nieodpartego uroku pewnej szarej myszki, która zaczęła pracować w Summerhill jako niania i na zawsze zawładnęła moim sercem... Mało tego, udało się jej uleczyć serca moich dzieci. Przechyliła nieśmiało głowę. Nie wierzyła we własne szczęście! Bała się w nie uwierzyć... - Musisz wyjść za mnie za mąż! - Och, Scott, nic mnie bardziej nie uszczęśliwi! - Willow promieniała. - Pomyśl tylko, będziemy mogli wychowywać wspólnie całą czwórkę naszych dzieci. Scott pocałował ją namiętnie. - Kto powiedział, że będziemy mieli jedynie czwórkę dzieci? - zaśmiał się między pocałunkami. - Willow Tyler, a już niedługo Willow Galbraith... Jesteś moją północą i południem, http://www.prawo-medyczne.info.pl Clemency popatrzyła na listy. Miała wrażenie, że należą do zupełnie innego świata i nie mają z nią nic wspólnego. Sama czuła jedynie przejmujący ból zranionego serca. - Cieszę się, że wszystko skończyło się pomyślnie - oświadczyła tamtego wieczora pani Stoneham, gdy Bessy czesała jej włosy. - Zaczynałam się już martwic. Bessy wydęła usta. Nie była zadowolona z takiego obrotu rzeczy. Panna Clemency to piękna dziewczyna o doskonałych manierach i z niezgorszym majątkiem. Gdyby markiz miał głowę na karku, już dawno by ją porwał i uciekł z nią w siną dal! Bessy liczyła na szczęśliwy finał romansu. Oczyma wyobraźni widziała, jak Clemency, ubrana w oszałamiającą suknię ślubną i koronkowy tren, idzie nawą małego wiej¬skiego kościółka. Ona sama płakałaby ze szczęścia w jednej z ławek. (Ucieszyłaby się, gdyby ceremonią kierowała na dodatek lady Helena). Niestety, tak się nie stało i Bessy skłonna była myśleć, że markiz jest chyba niespełna rozumu. Clemency wyjechała dyliżansem pocztowym z Aylesbury i dotarła wieczorem do Londynu. Powitały ją podekscytowane Mary i Eleonor. - Nasza gwiazda! - krzyknęła Eleanor, ucałowała ser¬decznie Clemency i zasypała ją lawiną słów. - Wypatrujemy cię już co najmniej od pół godziny. Chodź na górę, Clemmie. Wiesz, że będziesz spać w różowym pokoju? Twoja matka przysłała ci całe mnóstwo strojów, prawda, Mary? - Bądź już cicho, Nell - fuknęła na nią siostra i teraz ona z kolei uściskała gościa. - Biedaczka jest oszołomiona. - Zwróciła się do stojącego przy drzwiach lokaja: - Dawlish, przynieś, proszę, herbatę dla panny Clemency. Wypijemy ją w saloniku. Chodź na górę, Clemmie. Reszta wieczoru minęła Clemency jak we śnie. To było doprawdy osobliwe uczucie, ponownie ujrzeć dawno nie widziane stroje, móc przebrać się do kolacji w hiacyntowe jedwabie z maleńkimi różyczkami z pereł, trzymać w dłoni wachlarz i pozwolić służącej pani Ramsgate upiąć sobie porządnie włosy. Skończyły się czasy obowiązkowej czarnej sukni i codziennej toalety przed sfatygowanym lustrem w małym pokoiku na strychu. Wciąż dziwił ją szacunek służby i czuła się nieswojo, gdy wzięła pod rękę pana Ramsgate’a, by jako honorowy gość zasiąść po jego prawicy. Rosło w niej poczucie nierealności. Uzgodniły wcześniej z kuzynką Anne, że najlepiej unikać wszelkich rozmów na temat jej pracy w Candover Court. Mary i Eleanor, istoty skądinąd szlachetne i dobrego serca, były też wystarczająco niedyskretne, by uznać całą historię za doskonały żart i rozpowiadać ją wszem i wobec. Pani Stoneham uważała, że milczenie jest jedynym bezpiecznym wyjściem! Clemency zgodziła się z nią. - Zatrzymałaś się u mnie w Abbots Candover i tyle, nie musisz mówić nic więcej - pouczała ją stanowczo ostatniego wieczora. - Nikt nie będzie tego kwestionował. - Nie wiedziała jednak, a Clemency, niestety, zapomniała, że to właśnie panny Ramsgate odnalazły w wykazie parów notatkę na temat markiza Storringtona i że Abbots Candover może nie być dla nich obcą nazwą. Kiedy więc Clemency powiedziała, że spędziła miesiąc u swej drogiej kuzynki Anne w małej wiosce zwanej Abbots Candover, z trwogą zobaczyła, jak Mary rzuca Eleanor znaczące spojrzenie. Żadna z panien nie chciała zdradzić się swą wiedzą przed rodzicami, ale obie obiecały sobie w duchu, że później wypytają o to Clemency. Jednak ich plan zawiódł, przyjaciółka bowiem przeprosiła gospodarzy i udała się na spoczynek zaraz po herbacie. - Naturalnie, moja droga - odparła pani Ramsgate. - To musiała być okropna podróż! Wyglądasz na całkowicie wyczerpaną. Mary! Eleanor! Siadajcie, proszę. Trajkoczecie jak sroki i jestem pewna, że Clemency potrzebuje i od was nieco wytchnienia. Clemency uśmiechnęła się z wdzięcznością i odeszła do swojego pokoju. Mimo to jeszcze długo nie mogła zasnąć. Siedziała na łóżku z podciągniętymi pod brodę kolanami i wpatrywała się w trzaskający na kominku ogień. W pokoju było ciepło i przytulnie, w oknach wisiały ciężkie zasłony, na łóżku pyszniła się gruba różowa narzuta, a na podłodze leżał puszysty dywan. Ale jedyne, co Clemency widziała, to ciągnący chłodem pokoik na poddaszu, z wąskim łóżkiem przykrytym cienką kapą. Tam zostawiła swoje marzenia.
- A czy mogę napić się coca-coli? - Oczywiście. - Hurra! - Jamie rzucił plecak na krzesło i w podskokach pobiegł zająć miejsce w kolejce do kasy. Willow usiadła przy wolnym stoliku i wsunęła plecak Jamiego pod swoje krzesło. Restauracja pękała w szwach. Tradition w kanadyjskiej Sprawdź może być prawda. - Przyniosłem... dowody. Mam zdjęcia. Ale nie chciałbym, żebyś je oglądała. - Ścisnął ją za ramię, zmuszając, żeby na niego spojrzała. - Po prostu mi uwierz, Glorio. Tak będzie lepiej. - Zdjęcia? - powtórzyła z płaczem. - Jakie zdjęcia? Wskazał na kopertę, która leżała obok krzesła. - Robichaux miał teczki wszystkich klientów. Notował każdą transakcję, datę i rodzaj dostarczanej... usługi, wraz z kosztami. Teczka twojej matki zawiera wpisy od roku 1970. Kiedy ona sama miała trzy lata. Kiedy ojciec jeszcze żył. Boże... Żołądek podszedł jej do gardła. To nieprawda. To niemożliwe. W kilku krokach znalazła się obok krzesła i rozerwała kopertę. - Glorio! - Santos wyciągnął rękę, próbując ją powstrzymać, lecz zdążyła się odsunąć. - Kochanie, proszę, po prostu mi uwierz. Kiedy zobaczysz te zdjęcia... Kiedy je zobaczysz, już nigdy... - Nic nie mów! - Oddychała głośno, była na granicy histerii. - Nic już do mnie nie mów! Nie chcę z tobą więcej rozmawiać! - Ja tego nie zrobiłem, Glorio. Ja to tylko odkryłem. - Podszedł do niej ostrożnie. - Kiedy zobaczysz te fotografie, już nigdy ich nie zapomnisz. Nie rób tego, proszę, dla własnego dobra. Nie ma takiej potrzeby. Po prostu mi uwierz. Sięgnęła do środka i poczuła pod palcami gładką powierzchnię fotograficznego papieru. Wyjęła jedno ze zdjęć. Ręka zaczęła jej drżeć, oczy wypełniły się łzami. Koperta wyślizgnęła jej się z dłoni. Gloria skuliła się, łkając, a Santos podszedł, objął ją i pomógł jej się wyprostować. - Już dobrze, Glorio. Uspokój się, kochanie, wszystko będzie dobrze...