Mark wciąż zaciskał dłonie na jej ramionach. Dzieliły ich centymetry, lecz Tammy patrzyła na niego z takim opa¬nowaniem, jakby znajdowała się w przeciwległym kącie po-koju. Dla dobra dziecka nie mogła ulegać emocjom. Zdra¬dzały ją jedynie rumieńce na policzkach.

Później Badacz Łańcuchów oprowadził jeszcze Małego Księcia po swojej planecie i wyjaśnił dokładnie, na czym polega jego praca. Mały Książę patrzył na to, co pokazywał mu Badacz Łańcuchów, lecz myślami był już gdzie indziej. Rozpamiętywał jedno zdanie Badacza Łańcuchów: "Najsłabsze ogniwo stanowi o wartości łańcucha" i zastanawiał się, na ile odnieść je można do ludzi. Przed pożegnaniem zadał Badaczowi Łańcuchów bardzo ważne pytanie: - Czy możesz mi przyrzec, że jeśli twój pracownik zjawiłby się u ciebie, to przywitałbyś go tak, jak mi opowiedziałeś? Badacz Łańcuchów spojrzał uważnie na Małego Księcia, po czym powoli i z przekonaniem odpowiedział: - Obiecuję ci to, mój mały przyjacielu. Mały Książę rozpogodził się i serdecznie pożegnał Badacza Łańcuchów Kiedy Mały Książę powrócił na swoją planetę, spostrzegł, że Róża z przejęciem go wyczekiwała. - Czy masz mi za złe, że nie wybrałam się z tobą? - spytała niepewnym głosem. - Nie. Zrozumiałem, dlaczego nie chciałaś wybrać się tam ze mną. Gdyby Badacz Łańcuchów zobaczył mnie z tobą, pewnie zrobiłoby mu się jeszcze smutniej i wtedy może nie opowiedziałby mi o Świetle Księżyca... - Mały Książę uśmiechnął się ciepło do Róży i leciutko pocałował ją na powitanie. "Ładnie nazwał swoją lilię..." - westchnęła sama do siebie Róża, starannie skrywając swoją cichą tęsknotę, lecz Mały Książę tym razem bez trudu dojrzał prawdziwe powody jej westchnienia. - Myślałam o tobie... - zaczął i zawiesił na chwilę głos, by przekonać się, czy Róża opanuje swoją ciekawość. - I... - nie wytrzymała Róża. - i pomyślałem, że ty również mogłabyś mieć swoje niezwykłe imię... http://www.przedszkole9.edu.pl/media/ nade mną i zamkniesz na moment oczy... Mały Książę uśmiechnął się, przymknął powieki i pochylił się nad Różą. Kiedy Mały Książę otworzył oczy, stał przed obliczem Króla, którego ta wizyta bardzo ucieszyła: - Witam cię łaskawie, mój ambasadorze - powiedział Król królewskim tonem.- Wszak podczas ostatniej audiencji mianowałem cię ambasadorem... - Witaj Królu. Nie przybyłem tu jednak jako twój ambasador... - Więc przybyłeś złożyć mi hołd i podarować ten piękny kwiat, który trzymasz w dłoni? - Król bardziej stwierdził niż wyraził przypuszczenie i wyciągnął rękę po Różę. Mały Książę cofnął się o krok i mocniej przycisnął Różę do siebie. - Nie. Królu. Przybyłem tu z tym kwiatem, ale nie po to, by ci go wręczyć. Ten kwiat jest moim przyjacielem. W myślach Mały Książę dodał jeszcze: "Moim najpiękniejszym przyjacielem". - A więc przybyłeś tu ze swoim przyjacielem, aby złożyć należny mi hołd? - stwierdził nieco urażony Król tym samym tonem co poprzednio.

- Na tym chyba zakończymy, książę. Po prostu czasem nie ma dobrego wyjścia. - Jest jedno. - Doprawdy? - zdziwiła się uprzejmie. - Tak. Jedźmy do Broitenburga we troje. ROZDZIAŁ PIĄTY Sprawdź Co ci dziwni ludzie robili w sercu australijskiego buszu, ubrani tak, jakby spodziewali się królewskiego przyjęcia? Tymczasem była tu jedynie ona, a w dodatku huśtała się leniwie na swojej uprzęży jakieś dziesięć metrów nad ich głowami. Czego mogli tu szukać? - Panno Dexter? - zawołał urzędnik, a Tammy aż ściąg¬nęła brwi ze zdumienia. Nazywała się Dexter. Przyjechali tu do niej? - Przecież to nonsens - odezwał się Jego Wysokość. - Kobieta, której szukam, z całą pewnością nie pracuje w ta¬kim miejscu! W duchu przyznała mu rację - nie miała znajomości w arystokratycznych kręgach. - Panno Dexter? - zawołał ponownie grubas w garni¬turze, tym razem bardziej nagląco. W tym momencie coś ją dziwnie ścisnęło w żołądku. A jeśli oni wcale się nie pomylili? Jeśli naprawdę nie chodzi o żadną inną Dexter, tylko właśnie o nią? Ogarnęło ją złe przeczucie. - Panno Dexter? - zawołał tamten po raz trzeci, a ton jego głosu sugerował, że to już ostatnia próba. Tammy odetchnęła głęboko. - Tu jestem. Czym mogę służyć? Mark aż drgnął, słysząc dobiegający jakby z nieba głos.