- Adresy! Oczy Shipley już się zamykały. - Teraz... twoja kolej. To świństwo zaczyna działać... Tak miło dzwoni w uszach i... Keenan położył jej dłoń na ramieniu. - Adresy, Helen. 110 - Zabierzemy cię do środka - powiedział Novak do Clare. - W ciepłe miejsce. - Nie. - Tu jest za zimno. - Wstał i próbował ją pociągnąć za sobą. - Nie! Chcę zostać. - No dobrze - ustąpił, przyciskając ją ciaśniej do siebie. - Zaraz przyjedzie karetka. Zobaczysz - przemawiał łagodnie - wszystko będzie dobrze, i z tobą, i z naszym ma-luszkiem, nie masz się czego bać, okej, najdroższa? - Z dzieckiem nie będzie dobrze. - Ależ tak, kochanie. O nic się nie martw. http://www.spisaptek.pl/media/ trochę szarego cienia na powieki. - Tylko sprawdziłbyś, co to za rodzina. - Przecież właśnie z powodu takich przypadków uciekłaś ze szpitala. Clare usiadła na krawędzi łóżka. - Nie mogę o niej zapomnieć, Mike. Już się zaangażowałam w tę sprawę. Jeśli przynajmniej nie spróbujemy pomóc, będę się jeszcze bardziej martwiła. - A jeśli się okaże, że jest bardzo źle, a my nic na to nie poradzimy? - Wtedy zajmie się tym Robin. Novak usiadł obok i zobaczył w jej oczach wyzwanie.
Ash zasiadł naprzeciwko niej, rozłożył sobie serwetkę na kolanach. - To dobrze, bo chciałem, żeby to był komplement. - Sięgnął po dzbanuszek z syropem klonowym, przechylił zdecydowanym gestem i wylał całą zawartość na swój talerz. Sprawdź Ash nie zastał Maggie w domu, pojechał więc do Longhorna. Była w pracy, bo na parkingu, już z daleka, zobaczył jej rozklekotany samochód. Przez szybę w drzwiach usiłował zajrzeć do wnętrza restauracji, nie dojrzał co prawda nikogo, ale mógłby przysiąc, że słyszy muzykę. Zaczął się dobijać do drzwi. - Maggie? To ja, Ash. Otwórz, proszę! - krzyczał. Odpowiedziała mu cisza. Odczekał chwilę, już miał załomotać ponownie, gdy drzwi się otworzyły i w progu stanęła Dixie. Spojrzała na wzniesioną pięść Asha i zmrużyła oczy. - Tylko uderz, a wezwę gliny - prychnęła.