Jeśli zamierzasz oszczędzić sobie przykrości, rób to, co ci powiem. Ode mnie zależy, gdzie możesz pójść, z kim się widywać, co jeść, jak się ubierać. Przywyknij do tego - mruknął i odepchnął ją od siebie. - Zostaniesz w swoim pokoju przez resztę dnia. Poślę po ciebie, kiedy będę gotów wysłuchać twoich przeprosin. Teraz nie jestem w odpowiednim nastroju. - Przeprosin? - wciąż jeszcze wirowało jej w głowie. - Uderzyłaś mnie i znieważyłaś moich ludzi. Przeprosisz za to, gdy poślę po ciebie wieczorem. Rozumiesz? A teraz precz! Drżała na całym ciele, w głowie miała pustkę, lecz wiedziała jedno: - To ty się stąd wynoś! - wrzasnęła. - Jeszcze tu jesteś? - spytał groźnie. - Opuść mój dom! I zabierz ze sobą tych plugawych barbarzyńców! Kiedy gwałtownie ruszył ku niej w rozwianym szlafroku, uciekła. Przebiegła koło portretu lady Agnes i popędziła na górę. Michaił stanął u stóp schodów. - Teraz ja jestem panem tego domu! - huknął w ślad za nią. - Będziesz mi posłuszna albo pożałujesz! Becky zatrzasnęła za sobą drzwi sypialni. Przez chwilę stała, cała roztrzęsiona, i nadsłuchiwała, czy Michaił jej nie ściga. Nie usłyszała jednak niczego i osunęła się na ziemię. Nie potrafiła pogodzić się z tym, że wyznaczony prawem opiekun ją uderzył. Zamierzał zresztą zrobić coś jeszcze gorszego. Musi więc opuścić ten dom. Michaił dał jej jasno do http://www.stomatologkrakow.biz.pl/media/ - Mojego ojca? - Dla jego dobra, dla dobra swojej rodziny, odegraj to ze mną do końca! - szepnęła i nie czekając na jego reakcję, wepchnęła mu do ręki pistolet. Tak ich zastał Emmett, gdy na czele grupy strażników wbiegł na korytarz. - Ten człowiek chciał zastrzelić księcia. - Bella nie histeryzowała, ale jej głos drżał z emocji. Mocno oparła się o Edwarda. - Chciał go zabić! Gdyby książę nie... - Urwała, tuląc się do jego piersi. Nie odepchnął jej, ale też nie otoczył ramieniem. Ani nie znalazł słów pocieszenia. Po prostu stał i bez słowa wpatrywał się w Emmetta. Ten zaś szybko przyklęknął obok martwego zamachowca, a potem podniósł wzrok na Edwarda. - Twoje szczęście, że jesteś szybki. I celny - stwierdził ponuro. - Gdyby zdążył wywalić do ciebie z tej czterdziestki piątki, nie byłoby czego zbierać. Spróbujemy jakoś to zatuszować. - Jasne. - Edward ściągnął usta. - Wracajcie do loży - poprosił Emmett. - I nie mówcie o niczym rodzinie. Załatwimy to w domu. Policja wejdzie tylnym wyjściem. Edward zdecydowanym ruchem ręki nakazał strażnikom zrobić przejście. Bella po raz pierwszy była świadkiem jego wyniosłego zachowania. - Chcę z tobą porozmawiać - rzucił krótko, patrząc Emmettowi twardo w oczy. - Teraz. Na osobności. Nie było sensu się spierać. Emmett od razu zorientował się, że Edward widział zbyt dużo. - W porządku. Spotkajmy się w gabinecie Alice. Daj mi pięć minut, żebym się mógł z tym uporać. - Niechętnie wskazał ręką zwłoki. - Masz dziesięć - powiedział Edward, po czym odwrócił się i odszedł.
Wepchnął ręce do kieszeni i z ociąganiem szedł po schodach wiodących do książęcej kancelarii. Sam nie potrafił zrozumieć, co się z nim działo. W ciągu ostatnich miesięcy coraz częściej myślał o tym, by którejś nocy wymknąć się chyłkiem z pałacu i uciec choćby na koniec świata. Pomimo kiepskiego nastroju, pukając do ojcowskich drzwi, starał się zachować pogodną minę. - Entrez! Biurko, za którym Edward spodziewał się zastać ojca, było puste, książę zaś siedział przy oknie i pił herbatę. Miejsce naprzeciw niego zajęła jakaś młoda dama, która na widok Edwarda wstała z miejsca. Jako znawca i wielbiciel kobiet dyskretnie obejrzał ją od stóp do głów. - Przepraszam, że przeszkadzam, ojcze, ale powiedziano mi, że chciałeś mnie widzieć. - Owszem, choć było to dość dawno temu. Chciałbym ci przedstawić lady Isabell Swan. Sprawdź - Czy to wig? - Nie, torys. Bardzo szlachetny pan z Biura Spraw Zagranicznych. - Ach, pojmuję. Becky zrozumiała, że Parthenia natychmiast zacznie się głowić, kim jest ów wymyślony przez nią torys. - Przypadkiem usłyszałam, jak rozmawiał z jednym ze swoich znajomych o... - Becky zniżyła głos jeszcze bardziej niż przedtem - księciu Michaile Kurkowie. - Doprawdy? - Prawa brew Parthenii podjechała do góry. - Rzecz jasna, nie powinnam była tak robić, ale kiedy... ee... sprzątałam w holu, słyszałam, jak mój pan rozmawia z innym dżentelmenem o tajemniczej intrydze księcia Kurkowa w Rosji. Londyńskie towarzystwo jeszcze o niej nie wie, ale ludzie służący rządowi - owszem. - Cóż to za intryga? - spytała Parthenia sceptycznie, choć nie bez zatroskania. Połknęła haczyk, bardzo dobrze, pomyślała Becky. Widocznie już podczas zalotów