214 zasad, nie zaczepiali strażników i robili wrażenie ludzi poddających się „programowi". Ci więźniowie mieli możliwość codziennych spotkań z innymi więźniami. Do kategorii B należeli tacy więźniowie, którzy nie potrafili przywyknąć do życia w celi, wypowiadali groźby pod adresem pracowników, grozili sobie nawzajem i często stosowali przemoc. Tacy więźniowie większość czasu spędzali w izolatkach, jak to określają pracownicy więzienni, lub w dziurze, jak mówią sami więźniowie. Miguel Sanchez bardzo dobrze znał tę dziurę. W jego aktach zapisano, że zaczął jako więzień kategorii B, potem się uspokoił, więc w 1997 na sześć miesięcy zaszeregowano go do kategorii A, ale wkrótce wrócił do kategorii B. Innymi słowy Miguel właściwie nie miał w więzieniu okazji do zaprzyjaźnienia się z wieloma osobami. Tymczasem fakt, że Richard Millos został zamordowany w czasie pobytu Sancheza w dziurze, oznaczał, że nawet najsroższe metody nie odebrały Sanchezowi władzy. Ten przeklęty pisk doprowadzał ją do szału. Obsługa hotelowa powinna oliwić kółka wózków. Ale coś... Cicho... Pocieszający był fakt, że znalazła wiele materiału o skazanym. Partnerstwo u psychopatów było rzeczą niezwykłą, więc Sanchez okazał się szczurem doświadczalnym dla kryminologów, którzy opisywali słynny duet zabójców. http://www.stomatologkrakow.edu.pl go. Nie potrzebowała nikogo. Tylko dlaczego jej ręce zaczęły się nagle tak okropnie trząść? I dlaczego poczuła się tak bardzo samotna? Wzięła pistolet. Poszła na stanowisko. Włożyła słuchawki wyciszające i okulary ochronne. Pudełko amunicji. Zapach kordytu w powietrzu. Zapach jej młodości, a w dłoni przynoszący otuchę ciężar glocka ze stali nierdzewnej. 77 Tarczą ustawiała w odległości piętnastu metrów. Roznosiła w strzępy papierowe serca i głowy. Ale już wiedziała, że to nie wystarczy. Nie przyszła na strzelnicę, żeby ćwiczyć strzelanie. Zjawiła się tam dla mężczyzny. I bardziej niż jakiekolwiek inne wydarzenie z ostatniego miesiąca, nieobecność Douga wskazywała, że coś było nie tak, jak powinno. Silna, logiczna Kimberly nie była już osobą, za jaką się wcześniej uważała. Wyszła ze strzelnicy i pognała przed siebie. W trzydziestopięciostopniowym
należał do jednej z córek. Ściany były wytapetowane: na żółtym tle różowe i fioletowe kwiaty. Podwójne łóżko przykrywała dobrana barwami kapa, a baldachim zdobiły całe metry bielusieńkiego tiulu. Przy ścianie stała biała 115 toaletka z owalnym lustrem, na którym przyklejono małe fotografie z kolejnych ważnych chwil życia dziewczyny: skoki na zajęciach cheerleaderek, Sprawdź strzelbą, odkąd wyrósł z pieluch... Do diabła, może selekcja ocaliłaby przed nim szkołę. Wygląda na to, że to była tylko kwestia czasu. Quincy pokręcił głową. – Nie sądzę, żeby metoda selekcji psychologicznej na wiele się zdała w przypadku Danny’ego. To dobry uczeń, grzeczny dla nauczycieli, pilny w nauce. Nie słyszałem o maltretowaniu zwierząt, ani nawet o fascynacji ogniem. Danny jest wściekły. Ale to nie dowód, że ma skłonności zabójcze. – Zrobił to – powiedział z przekonaniem Sanders. – Conner złapała go niemal na gorącym uczynku, z bronią w ręku. Dwa razy się przyznał. Sprawa jest jasna. Teraz musimy doprowadzić ją do końca, zanim to przeklęte miasto eksploduje. Cholerne prostaki. Powinno się robić test na iloraz inteligencji przed sprzedaniem człowiekowi broni. Rainie nic nie odpowiedziała. Minęła już dziewiąta trzydzieści, bar opustoszał. – Jest się nad czym zastanawiać. – Quincy odsunął talerz i wytarł ręce w papierową