nawiązką. - Na pozór mamy więc - mówiła Shipley do Ally King w poniedziałek po wizycie w Shad Tower - dwóch mężczyzn, którzy wiedzieli - a właściwie zostali przez kogoś poinformowani, co wciąż mnie niepokoi - o nieszczęśli wym małżeństwie tej kobiety, próbowali jej pomóc, ale im się nie udało. - Wzruszyła ramionami. - Raczej nie z ich winy. Niezwykła, wręcz dziwna relacja, ale przypuszczalnie zupełnie niewinna. - FSU* nie ma nic wspólnego z tymi Ustami, sprawdziłam - dodała Ally King. - Dziękuję. Policjantka wyszła, a Shipley wróciła myślą do Johna Bolsovera. O trzy lata starszy od żony, włosy miał ostrzyżone tak krótko, że prawie nie było widać ich mysiego koloru. Sądząc z wyglądu, silny fizycznie, z nadwagą, ale muskularny, z imieniem żony wytatuowanym na lewym ramieniu i wyraźnymi żyłkami na skroniach. Shipley z łatwością mogła go http://www.tarczeprostokatne.info.pl - Ta monotematyczna konwersacja. - Sama wybrałaś Kefalonię. Nie moja wina, że to poletko Pana. Popatrzyła na niego przeciągle, po czym odwróciła wzrok. - Idę pomóc Gilly, a potem chcę się położyć. - A będzie mi wolno się przyłączyć? - spytał cicho. - Oczywiście. - I po chwili dodała, nie mogąc się powstrzymać: - A mam inne wyjście? Przecież nie ma dodatkowego pokoju. Wyprawę do Melissani, podziemnego jeziora w jaskini, zaplanowano na ostatni dzień pobytu na wyspie, ale przedtem Lizzie miała zrealizować
malca. - Wypij, skarbie - przemawiała czule do Danny'ego. - Zaraz się lepiej poczujesz. I jeszcze trochę picia. O, tak. Grzeczny chłopiec. Uważnie obserwowała małego. - Chyba już mu lepiej - powiedziała po chwili. Ostrożnie wzięła dziecko na ręce. - To znaczy nadal Sprawdź trochę retziny. - Ta jedna sprawa naprawdę nie daje mi spokoju. Niby nic konkretnego, rozumiesz. To naprawdę mogły być, jak powiedziała, obrażenia odpowiadające temu, co według nich się wydarzyło. Wiadomo przecież, że dzieci ciągłe się przewracają. - Ale ty w to nie wierzysz. - Niezupełnie. Mimo wszystko dziwnie to wyglądało. Ja zwykle tylko zajmuję się dziećmi, ale mam gdzieś matki, które pozwalają, by to się ciągnęło. - Z wyjątkiem tej jednej? - Łagodne, orzechowe oczy Clare patrzyły pilnie w jej twarz. - Była taka... udręczona. - Czuła się winna.