– Starczy! Mów, co dalej! – A co tu mówić – powiedział nagle Lentoczkin spokojnym, rozsądnym tonem. – Idź tam, do chatynki na kurzych nóżkach. O północy. Sam wszystko zobaczysz. Tylko uważaj, żeby nie ścisnęło, bo serce pęknie. Bams – i bryzgi na boki! Zgiął się wpół, zaniósł chichotem i teraz z kolei zaczął powtarzać w kółko: – Bams! Bams! Bams! – Starczy – oznajmił zdecydowanie Donat Sawwicz. – Pan działa na niego pobudzająco, a on i tak jest słaby. Lagrange wytarł chustką pot z szyi. – Jaka znów chatynka? Co on wygaduje? – Pojęcia nie mam. Zwykłe majaczenia – odpowiedział sucho doktor i zręcznie wbił choremu igłę w pośladek. Lentoczkin prawie od razu przestał chichotać, przykucnął, ziewnął. – Po wszystkim, idziemy. – Korowin pociągnął pułkownika za rękaw. – On zaraz zaśnie. Lagrange opuścił oranżerię, pogrążony w głębokiej zadumie. Było jasne, że od „podskakiewicza” nie ma co oczekiwać pomocy. Wysłannik przewielebnego jest teraz kompletnym idiotą. No, ale nic, jakoś damy sobie radę sami. Dzień mamy dziś jasny, czyli i noc będzie jasna. Narodzi się nowy księżyc, najlepsza pora dla Czarnego Mnicha. Usiąść wieczorem w zasadzce na tej, jak jej tam, Mierzei Postnej. I złapać kochaneczka na gorącym uczynku, jak tylko się pojawi. Co z tego, że to widmo? Dwa lata temu, kiedy jeszcze służył w http://www.weblustro.pl Zaraz i tak przerżną je w faraona. Na empirowym krześle obok Podhoreckiego siada jeszcze ktoś. Adam nie zauważył nawet, kiedy nieznajomy wynurzył się z kłębów dymu. Ale za późno, by się dopytać, kim jest człowiek, który wygląda, jakby całe 29/86 życie tasował zaślinionymi palcami talię kart. 1 jula 1845, dwudziesta druga czternaście Rozumowski nerwowo bije palcami króla karo. Przed chwilą wyciągnął go ze swojej talii i rzucił na stół. Dandysopodobni
– Nie. – Nacisnęła klamkę. – Siadaj, do cholery! Przycupnęła na twardym drewnianym krześle przy drzwiach. – Przepraszam – rzucił krótko Quincy. – Nie chciałem na ciebie wrzeszczeć. Nie chciałem, żeby sprawy zaszły tak daleko. Wielu rzeczy, które się dzisiaj wydarzyły, nie chciałem. Sprawdź z apokaliptyczną powagą i odpieczętowuje świeżą talię. Gruszczyński krztusi się, pluje gęstą, bordoską czerwienią. – Dobre – wydusza w końcu. Trudno zgadnąć, czy mówi o winie, czy o żarcie Podhoreckiego. Wciąż nie może się przyzwyczaić do jego cmentarnego esprit. – A na kiedy to zapowiadają znowu sąd ostateczny? – Dla mnie dziś w nocy. – Głos Podhoreckiego brzmi jak rozstrojony kontrabas i już tylko trąb anielskich brakuje do uwertury na Dzień Sądu. – Gdyby co, oddaj pieniądze Rozumowskiemu. On trzyma mój testament.