– Zaraz wrócę – zawołał w pobliżu kobiecy głos. Lucy? Sebastian nie był pewny, czy to nie jest tylko jego wyobraźnia. – Jestem pewna, że coś słyszałam! A więc to nie był omam. Usłyszała coś i w pojedynkę idzie sprawdzić, co to takiego, pomyślał Sebastian. Nic dziwnego, że tak łatwo było strzelić w okno jej jadalni. – To pewnie tylko wiewiórka – zawołał jakiś mężczyzna. – Wiem, ale chcę zobaczyć. Sebastian zadrżał z zimna. Zastanawiał się, czy to właśnie chłód zabił jego dziadka. W końcu Joshua skoczył do wodospadu w marcu, a nie w środku lata. Na jego ramieniu usiadł komar. Sebastian nawet nie miał siły, by go strzepnąć. Patrzył na niego bezradnie przez czerwoną mgłę. Słyszał trzaski gałęzi. Lucy była coraz bliżej. Wiedział, że ścieżka doprowadzi ją do skalnej półki o ponad metr nad nim. Gdyby zachował milczenie, to możliwe, że by go nie zauważyła i wróciła do przyjaciół, przekonana, że mieli rację, mówiąc o wiewiórce. Ale wówczas jak miałby dotrzeć do motelu? http://www.kleks-katowice.pl/media/ starałbym się bardziej mnie nie denerwować. Ma pani szczęście, że dobrze znoszę ból. – I tak mnie nie postrzelisz. Jesteś profesjonalistą. Jeśli już strzelasz, to po to, żeby zabić. – Jestem praworęczny i zostałem postrzelony w prawe ramię. Jeśli będę musiał strzelać lewą ręką, to kto wie? Mogę chybić i trafić panią na przykład w nogę. – Nienawidzę takich drani jak ty! – krzyknęła z furią Barbara. – I tak trzymać. A co zamierza pani przyjaciel Mowery? Barbara zacisnęła usta. Było jej zimno od wilgoci i nade wszystko pragnęła, by deszcz wreszcie przestał padać. – Dobrze – mówiła Lucy, przechylona nad krawędzią skały. – Krok po kroku. Ostrożnie.
Ten człowiek był w szoku, bardzo zdenerwowany. Jednak jego słowa tkwią we mnie. To, co powiedział o mamie, było prawdą. Słyszałam to też od innych. - I dlatego uważasz, że nie możesz ze mną zostać? Naprawdę sądzisz, że zrobisz krzywdę moim dzieciom? R S Sprawdź - Paolo. - Paolo. To jedno z moich ulubionych imion. Mój tata nazywał się Paolo. Mój ulubiony kuzyn, Angelo, na drugie imię też ma Paolo. Arturo podniósł głowę, a jego twarz się rozjaśniła. - Wicehrabia Renati? To przyjaciel mojego wujka Antonyego. - On jest bardzo fajny - wyszeptał Paolo. - Posłał cioci Jennifer piękne kwiaty. Powiedział nam, że teraz w jej brzuszku rośnie dzidziuś. Pia uśmiechnęła się, choć głowa bolała coraz bardziej. - To rzeczywiście pasuje do Angela. Federico zamruczał coś niezrozumiałego.